Dr. No filmtitelsequentie

Sinds gisteren staat m’n eerste artikel voor de prachtige site Watch the Titles online. Ik heb me even verdiept in de titelsequentie van Maurice Binder voor de eerste James Bond film Dr. No. Een invloedrijke titelsequentie, niet alleen voor de vormgeving van alle volgende Bond films maar ook voor de ontwikkeling van titelsequenties in het algemeen. Er is daarom ook al behoorlijk veel over geschreven. Maar één vraag bleef altijd onbeantwoord: waarom heeft Binder de sequentie opgeknipt in verschillende delen met wisselende soundtrack? Die vraag heb ik dus proberen te beantwoorden door de hele sequentie en de betekenis van alle elementen eens onder de loep te nemen. Ga dat dus vooral lezen (in het Engels) bij Forget the Film, Watch the Titles!

Maar omdat het nogal een uitgebreid artikel zou gaan worden, heb ik toch maar een paar zaken laten rusten. Zoals de prachtige trailer, ontworpen en gemonteerd door Binder. De film opent met de fameuze ‘gun barrel sequence’ en gaat na de laatste credits bijna naadloos over in de eerste scene van de film. Maar de trailer opent anders. Eerst zien we een aantal shots uit een (voor de film vrij onbelangrijke) scene en daarna pas worden we door Bond onder vuur genomen. De overeenkomsten tussen die eerste shots uit de trailer en de ‘gun barrel sequence’ zijn schitterend. De witte en rode golfballetjes komen terug als vrolijke animatie in de titelsequentie en in het eerste beeld waar witte ronde bliepjes de namen van de producenten onthullen. De manier waarop Bond, alleen van achter belicht, binnenkomt in zijn donkere hotel kamer klopt perfect met de manier waarop we hem in de ‘gun barrel sequence’ zien lopen en schieten. En net als in de titelsequentie en de hele film schieten we in de eerste paar seconden van de trailer heen en weer tussen gevaar en zwoele verleiding. Heeft Binder zich bij het creëren van de ‘gun barrel sequence’ laten inspireren door deze scenes uit de film? Of is het andersom en heeft Binders ontwerp de cinematografie beïnvloed? Misschien was het een ‘happy coïncident’, door Binder opgemerkt en effectief ingezet. Hoe dan ook, dit is nu wat Binder’s ontwerpen zo briljant maakt.

Overigens wezen de meeste artikelen over de Dr. No sequentie op de invloed van Saul Bass. Maar omdat deze verwijzingen nauwelijks uitgelegd of onderbouwd werden, leek het me onterecht om daar heel veel aandacht aan te besteden. En toen zag ik vandaag deze LP hoes van Saul Bass uit 1956.

Saul Bass Album Cover – Blues & Brass by Elmer Bernstein
via: designopolis op Etsy

Reageer