Tekenen met de lichtdrukmachine

Uit de nalatenschap van Els Salomons zijn twee mappen met tekeningen opgedoken. In overleg met Cor Straatmeyer heeft de erfgename van Els Salomons deze twee mappen beschikbaar gesteld voor het onderzoekproject ’50 jaar tv-decor’ waarvoor mijn dank! Na onderzoek zal ik ze overdragen aan het NIBG.

Het gaat om een flinke map met tekeningen van Els Salomons en een stapeltje tekeningen van Hans Christiaan van Langeveld. Over de eerste map later meer, het tweede stapeltje is reeds gefotografeerd door Freek Biesiot. Voor een groot deel zijn dit originele tekeningen op calqueerpapier van ontwerpen die we al kennen van de foto’s uit de collectie van Jan van der Does (zie deze blogpost).  Het gaat waarschijnlijk om een selectie werk die Van Langeveld mee nam – en liet fotograferen – om mee te nemen naar Engeland, waarnaar hij in 1964 emigreerde. Hij wilde daar aan het werk als decorontwerper en zal een soort van portfolio hebben gemaakt. Het is niet bekend of hij deze selectie tekeningen bij zijn goede vriendin Els in bewaring achterliet of dat deze later op een andere wijze in haar bezit zijn gekomen.

Freek Biesiot heeft de tekeningen van Van Langeveld op de foto gezet. Van Langeveld gebruikte bij een aantal decorontwerpen de lichtdrukmachine om verschillende grijstinten in de tekening te brengen. Decorontwerpers tekenden soms direct op calqueerpapier (of hun tekeningen op papier werden overgetrokken op calqueerpapier) en deze calques werden vervolgens op de lichtdrukmachine vermenigvuldigd. Twee vellen calqueerpapier op elkaar laten minder licht door en geven dus een donkerdere afdruk. Van Langeveld maakte zodoende collages van calqueerpapier waarmee hij verschillende gelijkmatig grijze vlakken creëerde die hij vervolgens bijschilderende met Oost-Indische inkt. Zo creëerde hij een rijke variatie aan grijstinten die weer zorgde voor diepte en textuur in de decortekening. Freek fotografeerde een aantal van Van Langeveld’s tekeningen (de lichtdrukken dus, niet de originele calques) op de lichtbak en zo komt deze collage-techniek echt goed aan het licht.

 

De waaier

Via Marjolein Sligte zijn een aantal tekeningen van Hans Christiaan van Langeveld uit 1977 naar boven gekomen. Het gaat kostuumontwerpen voor een theateruitvoering van De waaier uit 1977.

Actrice Marjolein Sligte kwam in bezit van deze tekeningen na het overlijden van Erik Milo. Zij had begin jaren tachtig samengewerkt met deze liedjesschrijver in het Amsterdamse theater-restaurant De Koopermoolen waar zij originele musicals opvoerden. Milo schreef de liedteksten die door hemzelf, Sligte en een klein aantal andere acteurs/zangers op toneel gebracht werden. Ze verloren elkaar daarna uit het oog en in de tussentijd kreeg Milo een relatie met Hans Christiaan van Langeveld.

Van Langeveld had in 1964 ontslag genomen als decorontwerper bij de NTS om in Engeland zijn geluk te beproeven,  maar sinds 1977 woonde en werkte hij weer in Nederland als decor- en kostuumontwerper voor theater. Hij heeft toen de artiestennaam Hans Christiaan aangenomen.

In 1988 kwam Sligte opnieuw in contact met Milo bij de musical Better TimeS (Pieter Kruidhof producties) waar zij beide een rol in speelden. Hans Christiaan was verantwoordelijk voor het decorontwerp. Dit zou het laatste project zijn voor Hans Christiaan die in 1989 overleed. Sligte onderhield daarna veel contact met Milo en verzorgde hem tot zijn dood in 1991. Zodoende kreeg zij deze tekeningen van Hans Christiaan in bezit.

De waaier (Il Ventaglio) is een achttiende-eeuwse komische opera geschreven door Carlo Goldoni. Het speelt op het dorpsplein van een klein dorp in de omgeving van Milaan, Italië, waar een waaier een opeenstapeling van misverstanden veroorzaakt tussen de verschillende geliefden. In 1977 heeft de Haagse Comedie dit stuk op toneel gebracht onder regie van Guido de Moor.

Eric van Ingen en Geert de Jong in De Waaier (1977). Bron: De Telegraaf, 9-9-1977

Eric van Ingen en Geert de Jong in De Waaier (1977). Bron: De Telegraaf, 9-9-1977

Hans Christiaan ontwierp naast de kostuums ook het decor, maar daar is helaas geen tekening van bewaard gebleven. De recensies uit de Nederlandse dagbladen zijn lovend, ook over het decor. De Telegraaf schrijft: “Decor en aankleding waren al bij het begin aanleiding voor een open doekje en terecht. Beide zagen er prachtig uit en sloten perfect aan bij de realistische regie-opvatting van Guido de Moor, zodat het kijkgenot nog in aanzienlijke mate verhoogd werd.” (9-9-1977)

Uit de depots: decortekeningen

Onderstaande tekeningen komen uit de nalatenschap van regisseur Jack Dixon

Hans Christiaan van Langeveld (waarschijnlijk)
Een zonnige morgen

Opname- en uitzenddatum 8-8-1962
Regie, vertaling: Jack Dixon
VPRO

This slideshow requires JavaScript.

Deze kluchtige komedie is geschreven door de Spaanse broers Serafin en Joaquin Alvares Quintero en gaat over een toevallige ontmoeting tussen een bejaarde man en vrouw, die elkaar vele jaren niet gezien hebben. Het blijken oude geliefden te zijn, maar dat willen ze eigenlijk niet aan elkaar toegeven. Vooral de twee acteurs, de oudste, nog actief spelende acteur Philippe la Chapelle en actrice Jacqueline Rooyaards-Sandberg en krijgen veel lof in de recensies.

Met de twee sterspelers gaat  Dixon in zijn regie een “symmetrische cadans” leggen, zo kondigt hij aan in Het vrije volk. Het spel leent zich volgens Dixon niet voor experimenten en speelt zich dus af in een naturalistisch decor, een romantische Andalusisch parkje dat uiteraard ook symmetrisch is ontworpen. De tv-criticus van de Leeuwarder courant: “Het was een aardig gevalletje, dat in een schitterend decor (alweer van Massimo Götz) werd gespeeld en goed op de beeldbuis werd gebracht.” Massimo Götz ontkent dat dit ontwerp van hem is. Gezien de tekenstijl is het waarschijnlijk een ontwerp van Hans Christiaan van Langeveld.

Els Salomons
Huize Liberty (A voice from the top)
Opnamedata 30&31-3-1966 en 5&6-12-1966.
Uitzenddata 11-5-1967 en 7-11-1967 (België)
Regie: Jack Dixon
VPRO

This slideshow requires JavaScript.

Deze eenakter met de werktitel A voice from the top is uitgezonden als Huize Liberty, eerst op Nederland 1 en enkele maanden later op de Belgische tv. Het is een kort tv-spel over rassendiscriminatie van Hans Roduin naar een hoorspel van Gerard Henley. Johan Kaart speelt een pensionhouder en Franklin D. Lafour is zijn tegenspeler. De laatste is student en reserveert telefonisch een kamer in het pension. De pensionhouder neemt de reservering aan, maar als de student aankomt, verandert de hij van gedachte. De vraag is dan of dat te maken heeft met het feit dat de student zwart is.

Els Salomons ontwerpt voor het spel een setje met de telefooncel vanwaar de reservering gemaakt wordt en de hal van het pension, waar het grootste deel van het spel plaatsvindt. Het pension is in het ontwerpplan een “oud huis met Jugendstil elementen” en de stutbalk met gipsen ornamenten in Jugendstil is een (bestaand?) ontwerp van collega Massimo Götz.

Uit de twee opnamedata op de tekeningen blijkt dat het decor twee maal opgebouwd is. Mogelijk is er iets mis gegaan met de eerste opname (van 5&6-12-1966) of is er, nog vóór de Nederlandse versie op tv kwam, al een andere, aangepaste Belgische versie opgenomen. We zullen het niet meer te weten komen, want beide opnames zijn verloren gegaan.

Bewegend beeld: Van Langeveld

Decorontwerpers in beeld gebracht, foto's voor het NOS jaarverslag van 1977 © Beeld en Geluid

Decorontwerpers in beeld gebracht, foto’s voor het NOS jaarverslag van 1977 © Beeld en Geluid

Decorontwerpers staan niet vaak voor de camera. Als ze al in beeld komen, kijken we meestal over hun schouder mee terwijl hun vak uitoefenen. We zien dus veel achterhoofden, schouders en handen met potloden of kwasten op papier. De ontwerper (en andere tv-medewerkers) blijven meestal zelfs geheel anoniem in dit soort reportages (de Polygoon-reportage met Jan P. Koenraads is een mooi voorbeeld). In De Rudi Carrell show (VARA, 1-5-1963) hebben ze het eens anders aangepakt. Hier grijpt de decorontwerper in tijdens het programma. Het is volledig ingestudeerd natuurlijk, maar het uitgangspunt is origineel.

Kennen jullie nog meer fragmenten waar een decorontwerper op vergelijkbare manier ingrijpt in het programma? Laat het me weten! Met dank aan Beeld en Geluid en de VARA voor het beschikbaar stellen van dit fragment.

Hans Christiaan van Langeveld: Decorschetsen

Het prive-archief van Jan van der Does bevat naast zijn eigen ontwerpen ook enkele ontwerpen van andere televisieontwerpers. Zo zat er in een envelopje een lijstje en een aantal foto’s van decorschetsen van Hans Christiaan van Langeveld.

Mapje met foto's van schetsen van Hans Christiaan van Langeveld

Van Langeveld werkt een korte periode als decorontwerper bij de NTS, van 1960 tot en met 1964. De kwaliteit van zijn werk blijft niet onopgemerkt. Roland de Groot, collega en destijds goed bevriend met Van Langeveld, herinnert zich dat tijdens een bezoek bij Van Langeveld thuis aan de Oudezijds Voorburgwal in Amsterdam opeens Wim Sonneveld en Friso Wiegersma aan de deur stonden. Of hij alsjeblieft het decor voor zijn nieuwe televisieshow wilde maken.

In 1964 besluit Van Langeveld met zijn vriend Frank van Raay naar London te emigreren. Ze hebben daar geen vaste betrekking, maar hopen als freelance decor- en kostuuumontwerper bij de BBC en voor theatergezelschappen te kunnen gaan werken. Voor zijn portfolio laat Van Langeveld een selectie decorschetsen fotograferen en bestelt hij een afdrukken van uitgevoerde decors. Op het lijstje in de enveloppe van Jan van der Does is precies na te gaan wat Van Langeveld beschouwde als zijn belangrijkste ontwerpen.

Op het lijstje staan natuurlijk de Rudi Carrell shows waar Van Langeveld bekend mee wordt. De uitzending met zangeres Esther Olfarim als zeemeermin op een onbewoond eiland wint in Montreux zelfs een Zilveren Roos. Maar tekeningen voor deze shows zitten er niet in de envelloppe, helaas. Ik hoop later nog op terug te komen op de Carrell-shows. De andere decorschetsen die Van Langeveld meenam naar Londen zijn hieronder te zien.

Allegretto: Annie get your gun (NCRV, 20-4-1963)
Dit Amerikaanse decor doet dienst tijdens een programmaonderdeel van Allegretto waarin Jenny Arean en Jacco van Renesse enkele liedjes zingen uit de musical Annie get your gun. Het programma is eerder opgenomen met behulp van telerecording en om die reden bestaat de uitzending nog. De pers is niet erg enthousiast, Het vrije volk noemt het programma “beter” dan de NCRV-uitzending een maand eerder, maar “nog niet goed”. Maar, schrijft de recensent: “Het uitstekende gebruik, dat regisseur Fred Benavente van de belichtingsmogelijkheden van Studio A in Hiversum maakte, vergoedde weer wat.”

Allegretto (1) 20-4-1963

Brigadoon (NCRV, 25-1-64)
Brigadoon is een klein stadje in de Schotse hooglanden waar de tijd in 1700 is stil komen te staan. De inwoners mogen het stadje niet verlaten want dan zal het ophouden te bestaan. Dat wordt natuurlijk een probleem als een Amerikaanse bezoeker verliefd wordt op een meisje uit het sprookjesachtige stadje. Brigadoon is een monsterproductie met veel rollen (die onder meer vertolkt worden door Jenny Arean, Eric van der Donk, Luc Lutz, Ellen van Hemert, Jacco van Renesse, Rien van Nunen, Joeki vd Valk, John Leddy, Maarten Kapteijn), een koor, een orkest, het Scapinoballet, en The Gay Twens olv Kitty Knappert. Er werken meer dan zestig mensen aan en er zijn een kleine honderd kostuums voor nodig. Er zijn meerdere opnamedagen in Studio A voor nodig om alle massascenes (op een marktscene lopen zo’n zeventig mensen rond) op te nemen. Die opnames worden op Ampex vastgelegd en op 25 januari uitgezonden. Die uitzending is vervolgens weer op film opgenomen (Beeld en Geluid, DocId 114246).

Het onbegrepen geluk (AVRO, 27-2-64)
Opgenomen in de kleine Vitus studio in Bussum is dit spel heel wat bescheidener van opzet dan Brigadoon. Het televisiespel is uitgezonden als onderdeel van het vrouwenprogramma op donderdagmiddag van de AVRO en gaat over een man die bij een ongeluk een kind heeft overreden. Het is nergens besproken of gerecenseerd, maar het is waarschijnlijk toch wel in de smaak gevallen, want op 30-6-1964 is het spel nog eens herhaald tijdens de experimentele uitzendingen op het tweede net.

het onbegrepen geluk

De roof van de gordel (AVRO, 27-2-1964)
Op dezelfde avond als Het onbegrepen ongeluk,maar dan ‘prime time’, is televisiespel De roof van de gordel te zien. Het tv-spel, een vertaling van het verhaal van Benn Levy, is losjes gebaseerd op de negende opdracht van Herakles: het roven van de gordel van de Amazones. Femke Boersma en Ina van Faassen spelen de Amazonekoninginnen waar Hans Croiset en Wim van Rooy als Herakles en Theseus langzaam verliefd op worden. Dat bevalt Hera en Zeus uiteraard niet en die weten ten slotte toch een oorlog te forceren. Het televisieregiedebuut van Jan Retel wordt ook van te voren op Ampex opgenomen. Van Langeveld maakt drie prachtige decorschetsen. Op de foto’s die in de kranten staan, is daarvan maar weinig terug te zien, maar de uitzending is er nog wel.

Brieven van een dichter (KRO, 16-4-1964)
Luc van Gent regisseert dit televisiespel, gebaseerd op The Aspern papers, dat vooral opvalt omdat een van de hoofdrollen wordt gespeeld door de 87-jarige actrice Jacqueline Royaards-Sandberg. Ze speelt een vrouw die in haar jonge relatie een affaire had met een dichter. Een essayist probeert met een list de liefdesbrieven die zij daarvan bewaard in handen te krijgen. Daarbij wordt het nichtje -misschien wel de dochter van de dichter- verliefd op hem. Hij beantwoordt die liefde niet en zij verbrandt de brieven. Van Langeveld zorgt voor een Venetiaans palazzo met mooie doorkijkjes.

Vadertje Aarde (NCRV, 16-5-1964)
Musical geschreven en geregisseerd door Willy van Hemert en opgenomen in de grote nieuwe studio A. Een vliegende schotel met Coen Flink en Jacco van Renesse raakt uit koers en komt op de aarde terecht. Aan boord is ook verstekelinge Jenny Arean, een ‘ontaard’ meisje. Gelukkig voor haar komen ze in een omgekeerde wereld, waar onder andere de man-vrouw verhoudingen omgedraaid zijn. Als de twee astronauten zich in gaan zetten voor het mannenstemrecht loopt het natuurlijk uit de hand.

Hotel Het paradijs (AVRO, 18-5-1964)
Deze klucht van George Feydeau draait om de ‘overspelige liefde’ en is volgens de aankondiging in de Katholieke krant niet erg geschikt voor jeugdige kijkers. Er worden relatief veel toneelstukken van Feydeau op televisie gebracht en Van Langeveld ontwerpt al eerder een decor voor Die vrouwtjes van de wereld (VARA, 3-10-1963, regie Loet Steenbergen). Deze belle-epoque stukken zijn vaak een beetje ondeugend of zelfs pikant. Deze uitvoering wordt geregisseerd door Walter van der Kamp. Na het stuk is een herhaling uitgezonden van de Rudi Carrel show met Esther Olfarim. Weer twee Van Langeveld-decors op een avond dus.

De derde (AVRO, 18-6-1964)
Van dit televisiespel onder regie van Jan Retel met Eric Schneiders, Pim Dikkers en Annette Nieuwenhuyzen is geen opname bewaard gebleven, waarschijnlijk omdat het een rechtstreekse uitzending betreft. Het is een Amerikaans stuk en speelt zich af in het huis van een familie waar een geestelijk gestoorde man zich in weet in te dringen.

De buurman (KRO, juli 1964)
Dit spel speelt in Parijs. Een jonge studente heeft een akelige droom over een psychopatische buurman. De huiskamer op de onderstaande schetsen lijkt me iets luxueuzer en ruimer dan de gemiddelde Parijse studentenkamer, maar het halletje met dramatische lichtval is zeker een mooie set voor een nachtmerrie.

Zomeravondmelodie (AVRO, 4-7-1964)
In dit showdecor zingt Jo Leemans een aantal bekende liedjes. Te gast zijn zanger Louis Neef en diverse muzikanten. Ton Lensink draagt teksten voor van Ernst van Altena. “Zoete melodietjes” die “aardig en vriendelijk gebracht worden. Men behoeft er geen tv voor te hebben”, staat er in het Limburgs Dagblad. Een andere krant weet toch iets aardigs te melden:”Theo Ordeman diende het geheel tintelend en met fantasie op.”

zomeravondmelodie

Eve Boswell (AVRO, 26-9-1964)
Dit decorontwerp is in deze verzameling atypisch te noemen omdat het vrij abstract is. De Zuid-Afrikaanse zangeres Eve Boswell is in mei 1964 in Nederland op bezoek voor AVRO-radio- en televisieopnames. De opnames vinden plaats in de Cinetone-studio’s in Amsterdam. Er is voor de show van 40 minuten drie dagen aan studiotijd beschikbaar. Het lijkt even mis te gaan als de vocaliste keelpijn krijgt: “De dokter heeft me een soort doping gegeven, aangezien ik anders niet verder had kunnen zingen”, vertelt Boswell aan De Telegraaf. Televisiekijkers moeten daarna nog vier maanden wachten tot haar show uitgezonden wordt. De regie is van Theo Ordeman.

eve boswell

Biederman en de brandstichters (VARA, 12-11-1964)
Dit is een cynisch stuk van Max Frisch. Een man die overtuigd is van de goedheid van de mens laat twee vreemdelingen in zijn huis. Zij zijn echter niet te vertrouwen en steken het huis in de brand. Willy van Hemert schrijft in zijn memoires (Bekijk het maar: 25 jaar televisiebelevenissen, 1976) dat het een Belgische productie is. Dat niet het hele huis op de schets staat klopt, het huis is grotendeels doorzichtig. De brand wordt visueel gemaakt door catcrackers, gashouders en tanks die om het huis staan opgesteld. De brandweerlieden zijn dansers die op een vorkheftruck binnen komen rijden. “En laat niemand zeggen, dat er in ‘t Vlaanderland geen talent huist”, schrijft van Hemert.

Vadertje Langbeen (NCRV, 14-11-1964)
Daddy Long Legs is geschreven door Jean Webster en verschillende malen verfilmd, ook voor een Nederlands publiek door Friedrich Zelnik met Lily Bouwmeester in de hoofdrol (1938). Willy van Hemert bewerkt het verhaal tot een televisiemusical. De hoofdrollen zijn voor Jenny Arean als kostschoolmeisje dat verliefd wordt op haar rijke weldoener. Maar daar komt ze natuurlijk pas aan het einde van het verhaal achter. De weldoener wordt gespeeld door de succesvolle Amerikaans-Nederlandse acteur John van Dreelen (in Nederland bekend als (zoon van) Jack Grimberg). Van Dreelen is bijna verhinderd omdat de opnames voor de Amerikaanse film Von Ryan Express uitgesteld worden. Zijn tegenspeler Frank Sinatra heeft er voor gezorgd dat Van Dreelen toch op tijd naar Nederland kon komen voor Vadertje Langbeen, zo schrijft De Telegraaf.

This slideshow requires JavaScript.

Nacht in de middag (NCRV, 28-10-1965)
Dit televisiespel ligt lang op de plank, -Van Langeveld is waarschijnlijk al lang en breed in Londen- want tussen opname en uitzending zit bijna een jaar. Het is geen vrolijke kost, het verhaal van Arthur Koestler gaat over de verstikking van de dictatuur in Stalins Rusland. Het speelt zich, zoals op de plattegrond te zien is, grotendeels af in de gevangenis.

nacht in de middag