De komende dagen zal het voor de verandering eens niet gaan over televisievormgeving, want vanmiddag gaat het tweejaarlijkse Sonics Acts festival van start. Het thema van dit jaar: Travelling Time. We nemen tijd vaak voor lief en staan er niet bij stil. Maar tijd is grotendeels een menselijke constructie en heeft een ontstaansgeschiedenis en een toekomst. Bovendien zijn er hele andere manieren om tijd te beleven. De computer bijvoorbeeld, die steeds onmisbaarder wordt in ons leven, werkt met een heel ander soort tijd. Sonic Acts draait vooral om experimentele muziek, analoog én digitaal. Muziek is een buitengewoon geschikt medium om te reflecteren op het begrip tijd. Zonder tijd geen muziek. Hetzelfde kan uiteraard gezegd worden van bewegend beeld en is er de komende dagen dan ook genoeg te zien.
Als eerste opent vandaag het NIMk de gelijknamige tentoonstelling. Daarin is werk te zien en horen van Daïchi Saït (alleen tijdens het festival), Joe Gilmore, Juliana Borinski, Julien Maire, Tao G. Vrhovec Sambolec, Mark Fell en Philipp Lachenmann. Met je festivalkaartje (een los kaartje of passe-partout) kun je gratis naar binnen, dus loop vooral even langs de Keizersgracht de komende dagen (of na het festival, de tentoonstelling loopt tot 15 april)
Ik ben erg benieuwd naar de installatie van Juliana Borinski, die bestaat uit een diaprojector waaronder een lege dia langzaam vervormd door toevoeging van een bepaalde vloeistof. In de jaren zestig traden veel bands op met ‘vj’s-avant-la-lettre’ die met dit soort vloeistof dia’s een lichtshow verzorgden. Door de context te veranderen zal een heel ander soort ervaring dan die van een popconcert opgeroepen worden.
Verder vandaag: een lezing van George Dyson over het verschil tussen ‘mensentijd’ en ‘computer tijd’ en daarna het avondprogramma ‘Beyond Time’ in de grote zaal van de Paradiso. Hierover later vannacht (of morgenochtend) verslag!
Afgelopen weekend heb ik eindelijk Hugo gezien, het 3D spektakel van Martin Scorcese over het jongetje Hugo Cabret en filmmaker George Méliès. Nu hoefde ik eigenlijk helemaal niet zo lang te wachten, het was alleen dat de voorpret en daarmee de verwachtingen nogal hoog opliepen door een aantal vertoningen op het International Film Festival Rotterdam.
Bromberg vertelde over verschillende technieken en oplevingen van de stereoscopische 3D-techniek in de filmgeschiedenis. Enkele memorabele voorbeelden: een reclamefilm uit 1939 van Charley Bowers waarin een 
Ook veel effectiever in stereoscopie zijn de filmtitels. Deze zijn in de klassieke Hollywoodfilms al sinds de jaren dertig min of meer driedimensionaal. De letters zijn in perspectief geïllustreerd of ze zijn met behulp van andere effecten 3D gemaakt. Zo werden letters op glazen platen gelegd zodat er een schaduw ontstond en er waren speciale titel-machines die titelkaarten snel heen en weer bewogen. Over deze vervaagde opname van de tekst werd dan nogmaals de scherpe letter gezet, met ook het effect van diepte of een beweging. (Dit effect wordt uitgelegd in Piet Schreuders’ 
In 1993 vond Bromberg in Barcelona onverwachts een ingekleurde kopie van Le voyage dans la lune. De filmrol was in slechte staat en het duurde tot 2011 dat er genoeg geld, expertise en technische mogelijkheden beschikbaar kwam om te starten met de restauratie. Deze gigantische onderneming is vastgelegd in een documentaire die, samen met de gerenoveerde kleurenfilm, te zien was op het IFFR. Filmen in kleur was nog niet mogelijk in 1902, maar regelmatig kleurde men filmkopieën met de hand in. Dat was een kostbare zaak: in een fabriek beschilderden zo’n honderd vrouwen frame-voor-frame direct de verf op de filmrol, zo leren we uit de documentaire. De filmrestaurateurs moesten ruim honderd jaar later ook beeldje-voor-beeldje te werk gaan met Le voyage dans la lune. Bijna elk frame was beschadigd. Gelukkig zijn er van de eerste science-fictionfilm ter wereld nog meer, meestal incomplete kopieën bewaard en en kon de film zo plakte men de film als een puzzel weer digitaal in elkaar. Het Franse duo AIR componeerde een 
Vandaag in de VARA gids: en interview met Dann Smit over zijn werk aan de vormgeving van de Champions League. Een zeer complexe opdracht met strikte eisen, veel betrokkenen en gepiel op de vierkante millimeter. Maar daar staat dan wel een miljarden publiek (en een fijn budget) tegenover. Smit werkte ook enkele jaren voor MTV. Een bescheiden publiek en een eveneens bescheiden budget, maar wel veel creatieve vrijheid! En wat maak je dan? Gewoon iets geks… Of in zijn eigen woorden: 
De Rijk stelde in zijn oratie (2008) bij het aanvaarden van door Premsela geïnitieerde leerstoel dat de studie van design zich niet alleen moet richten op de avant-garde; ook het alledaagse en niet-veranderrijke ontwerp is de moeite waard. Een van zijn voorbeelden betrof de inrichting van Chinese restaurants in Nederland, zoals het voormalige-restaurant naast De Doelen waar het interview plaats vond. In een half afgebroken ‘decor’ van Chinese afdakjes, tussen afhaaltasjes met noodles en gelukskoekjes kwamen ongeveer 60 filmliefhebbers naar het interview kijken en luisteren. 
Technologie speelt in de films van Cronenberg vaak een grote rol. Maar die technologie ziet er behoorlijk anders uit dan de witte, cleane stijl die nu dankzij Apple de trend is, merkt De Rijk op. Die wereld creëert Cronenberg, zegt Spier, niet door te tekenen maar door hele treffende en beeldende beschrijvingen. Vervolgens aan haar de taak om op onderzoek uit te gaan. Zo beschreef ze het ontwerpproces van de verschillende ‘apparaten’ in eXistenz (1999). Eerst ging ze op zoek naar de meest angstaanjagende operatie-instumenten, -dat bleken die van tandheelkunde te zijn- en voor het organische werd gekeken naar botten. Hieruit ontstonden samensmeltingen die zo goed werkten dat ze ook op het film affiche prijken. Spier heeft een voorkeur voor fantastische films; ‘het is expressiever, je kunt wat meer overdrijven en jouw versie van de werkelijkheid laten zien’. Het werken met regisseurs als Guillermo del Toro en Cronenberg, hoewel ze veel verschillen, bevalt haar om die reden goed; ze hebben een sterke eigen visie en zijn niet mainstream, ‘not boring’.