14 april: boekpresentatie en symposium

Het is bijna zover; het boek is nu écht zo goed als af. Het moet eigenlijk alleen nog gedrukt worden.

We gaan het op 14 april feestelijk presenteren tijdens een symposium in de prachtige grote theaterzaal van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum. U kent het gebouw (onlangs verkozen tot een van de mooiste gebouwen ter wereld) natuurlijk door de prachtige glazen buitengevel van Jaap Drupsteen. We gaan er een mooie middag van maken, hou die dag dus vrij! Meer informatie volgt binnenkort…


Met dank aan Michel van Dijk voor de promo!

flitser.org

Afgelopen weekend was mijn vuurdoop als Nimk-vrijwilliger. Gelijk een pittige opdracht: foto’s maken voor flitser.org, het nieuwe project van Roel Wouters en Jonathan Puckley. De opzet is vergelijkbaar als de crowdsourced-videoclip voor C-mon en Kypski ‘More is less’ waar je op oneframeoffame één frame in de videoclip kan claimen. Voor flitser.org zijn ook zo veel mogelijk foto’s nodig, maar dan ‘mislukte’ zelfportretten, gemaakt met een iPhone4 in de spiegel met de flits precies op een bepaalde plek en dan het liefst dat je er zelf ook nog (leuk) op staat…. Ja, inderdaad, leg dat maar eens uit! Een hele tour, maar ontzettend leuk om vervolgens op de site met de foto’s te spelen. En natuurlijk hebben we ook kunnen dansen op Hercules & Love Affair, Palmbomen en de andere 5daysoff-acts. Veelbelovende eerste kennismaking met het NIMk dus.

Kunstfluiter in stationcall

Televisievormgeving is voor de helft geluid. De muziek -en niet het beeld- roept je vanuit de keuken terug naar de televisie; ‘Je programma begint!’

Voor de identiteit van een omroepvereniging is muziek ook een belangrijk herkenningsteken. Zo heeft de VPRO heeft sinds begin jaren tachtig vaste openingsmuziek: de intro van het nummer ‘Here is the news’ van ELO. In de jaren tachtig nog zo’n 25 seconden te horen, nu ingekort tot 4 seconden. Maar net zo herkenbaar als toen. Het fragment werd uitgekozen door Fred van Dijk, destijds eindregisseur. Hij was degene die samen met de vaste VPRO-ontwerper de ruimtes tussen de programma’s vormgaf, op de typische VPRO-manier (zonder omroepster in beeld!).

Het nummer komt uit 1981 en is een muzikale versie van het nieuwsjournaal in de toekomst; ‘the weather is fine but there might be a meteorshower’. Het intro van het nummer is eigenlijk de leadermuziek van dit fictieve futuristische journaal. Maar als je de zwaar aangezette synthesizer-sound weg denkt is het een hele klassieke, traditionele en pompeuze Journaaltune. Een ironische versie van de ultieme journaaltune dus. Op deze manier de draak steken met televisie-clichés hoort sinds de eerste ‘signalen’ van Jaap Drupsteen bij de VPRO als het kruis bij de KRO. En die ironie is waarschijnlijk doorslaggevend geweest voor de keuze van Van Dijk en Roelof Kiers, de chef tv destijds.

De eindtune stamt ook uit die tijd. Deze is speciaal voor de VPRO gecomponeerd door Jacob Klaassen en gefloten door kunstfluiter Jan Tromp. Bob Takes, VPRO-ontwerper van 1986-1992 en 1996-1999 nodigt Tromp in 1990 uit om voor een blue-screen de tune nog eens live te fluiten. Helaas is deze tune niet meer op de televisie te horen. Het goede nieuws: een ijverige YouTuber heeft dit pareltje gevonden op een oude VHS en online gezet!

NTS zendmast

De herkenningsbeelden die de omroepverenigingen en de NTS (voorloper NOS) in de jaren vijftig gebruikten zijn iconisch geworden. De VARA haan op een windwijzer, de statige VPRO letters tegen een achtergrond van wolken, het vaandel van de NCRV. Deze foto’s zijn in zo’n beetje alle geschiedenisboeken over de omroep terug te vinden.

Maar zoals dat vaak is bij iconische beelden, weten we er eigenlijk weinig over. Behalve dat de foto’s van een televisiescherm zijn gemaakt ergens in 1951. Omdat die eerste jaren alles live was, is er niets bewaard van die uitzendingen. We weten dus niet hoe vaak deze herkenningbeelden te zien waren. Hoe lang waren ze op het scherm? Met welke muziek? Waren het dia’s of bewegende beelden op film?

Van de VARA weten we aan de hand van de schetsen van Peter Zwart dat hun windhaantje onderdeel was van een filmpje (zie in het boek pagina 226-227 en hier). Omdat Peter Zwart de eerste paar jaar alle creatieve werkzaamheden zo goed als in zijn eentje doet, is het zeer waarschijnlijk dat hij verantwoordelijk is geweest voor al deze iconische beelden. En dan is het ook waarschijnlijk dat de VPRO wolkenlucht, de NCRV trompet en de KRO pauze foto ook onderdeel zijn geweest van herkenningsfilmpjes, in plaat van statische dia’s of titelkaarten. De filmpjes zelf hebben het helaas niet overleefd, dus zeker weten we het allemaal niet.

Het meest iconische beeld van de prille jaren van de Nederlandse televisie is de NTS zendmast. Hiervan weten we wel zeker dat deze door Peter Zwart is ontworpen. Want, net als bij het VARA-filmpje, is er een schets van. Die schets is bewaard door Zwarts zoon Peter Zwart jr. Op de schets ‘idee NTS-dia’ staat een lijstje van de vier variaties die er moeten komen: NTS-dia, einde, pauze en storing. Die laatste twee zijn het meest in beeld geweest. Er ging nog wel eens wat mis in die experimentele periode. En, omdat alles live was, moest er soms een pauze ingelast worden om te wisselen van decor.

AANVULLING 10-11-2013

Rene Coelho, destijds cameraman bij de televisie mailde me dat er in de kantine de volgende interpretatie van de NTS Pauze-dia werd gemaakt:

Niet Tegen Sassen
Paal Al Uit Zijn Evenwicht

 

AANVULLING 2: datering van de NTS titelkaart met zendmast

NTS herkenningsdia van J.Ph. Dorren uit 1952

NTS herkenningsdia van J.Ph. Dorren uit 1952

De schets is mogelijk niet zou oud als de dia’s van de omroepverenigingen bovenin deze post. In het eerste experimentele tv-seizoen (oktober 1951 tot en met oktober 1952) wordt de NTS-vlag gebruikt als herkenningsbeeld. In mei 1952 een ontwerpwedstrijd uit voor een herkenningsbeeld voor het tweede seizoen. De eisen aan het ontwerp: de woorden ‘Nederlandse Televisie Stichting’ moeten erop staan; het moet geschikt zijn om drie minuten in beeld te zijn; het mag een statisch beeld zijn of een mechanisch apparaat (zoiets als de BBC-vleermuis). Als winnend ontwerp kiest men de afbeelding van studio Irene met de zendstalen, een ontwerp van meneer J.Ph. Dorren uit Hilversum die daar 250 gulden voor krijgt.

NTS embleem uit ca 1958

NTS embleem uit ca 1959

De titelkaart van Dorren is mogelijk tot 1959 in gebruik. Dan heeft de NTS een nieuwe voorzitter Schüttenhelm en moet er dus een nieuw embleem komen. Ditmaal wordt dat gewoon door de eigen grafisch afdeling gedaan. Wie dat ontwerp met de drie televisiekadertjes heeft gemaakt, is niet helemaal zeker. Mogelijk is dat Ralda Ebbing geweest, maar het zou ook een ontwerp van Peter Zwart geweest kunnen zijn. De schets hiervan is in ieder geval nog niet boven water.

Met dank aan Michel van Dijk

tv-design pareltjes op dit blog

Tijdens de research voor het boek zijn we bij tientallen ontwerpers op bezoek geweest. Absoluut geen straf! De enthousiaste reacties en het prachtige artwork dat naar boven kwam, maakte het telkens een bijzonder aangename ochtend, middag of zelfs dag.
Het is alleen zo jammer dat ons boek “maar” 270 bladzijdes heeft. En dus moesten we schappen, inkorten, ‘nee’ zeggen. Het oh-zo-lastige ‘kill your darlings’.
Op dit blog gaan we een aantal van die pareltjes uit 60 jaar televisievormgeving -die niet in het boek zijn gekomen- onder de aandacht brengen. Omdat het zo mooi is, uniek tot stand is gekomen of omdat er gewoon een leuk verhaal bij hoort. Alvast om op te warmen voor de boekpresentatie in april.
Hou deze site dus in de gaten!

Binnenkort in de boekhandel

De ‘haan met kloten’ van de VARA. De weerman die in de jaren vijftig met lippenstift de kaarten intekent. De waanzinnige decors in popprogramma’s als Moef Ga-Ga en TopPop. Wat we ons herinneren van tv-programma’s van weleer is niet wat Fred Oster of Joop van Zijl vertelde, maar het decor waarin ze stonden. Omdat we de leaders, de stationcalls en de decors zo vaak hebben gezien. Televisievormgeving is zo vanzelfsprekend – we zijn vergeten er een boek over te maken. En dus wisten we tot nu toe niet dat een leader van het NOS Journaal is geïnspireerd op een film van Stanley Kubrick. Of dat het decor van De Wereld Draait Door is gebaseerd op de indeling van een katholieke kerk.

Maar nu is er Vorm van vermaak, niet alleen een uitgave vol verrassende herinneringen voor iedere tv-kijker, maar ook een uniek historisch document. Met smakelijke anekdotes over de wordingsgeschiedenis van de bekendste vormgeving van het land, maar ook met zeldzaam beeldmateriaal, waarvoor de auteurs letterlijk op de zolderkamers van grafici rondstruinden.



Betaald youtube kijken

De afgelopen drie jaar heb ik misschien wel zo’n 300.000 internetvideo’s bekeken. Wat een werk! Gelukkig werd ik ervoor betaald.

Met zulke aantallen is het lastig om één beste, mooiste, leukste of meest indrukwekkende video uit te kiezen. Maar dat is natuurlijk wel altijd de eerste vraag van mensen die geïnteresseerd zijn in je werk. Zoals Micheal Minneboo die in 2009 een artikel schreef over mijn werk voor de VPRO-gids (Internetvideo op voorraad). Of voor het stukje dat ik voor de Stichting Amateurfilm schreef (Amateurfilm online). Zonder leuke voorbeelden geen leuk artikel!

Om toch een beetje overzicht te houden, hield ik (naast de collectiedatabase) ook op een Dipity tijdslijn de belangrijkste video’s bij. Een poging om toch niet helemaal te verzuipen in die overstelpende hoeveelheid materiaal. Nu voor het eerst ook openbaar te zien:

Holland Animation Film Festival

Dankzij de onderstaande drie video’s mocht ik ongelimiteerd genieten van het HAFF. Zo zag ik een aantal van de gerestaureerde reclamefilmpjes van Joop Geesink, het bizarre familiedrama van Mr. Christie (Phil Mulloy), knus familiedrama van Mr. Fox (Wes Anderson) en natuurlijk de onwaarschijnlijk mooie expositie van Sun Xun. Als artist-in residence kreeg hij gelegenheid om een vrij werk te maken. Deze animatie werd vertoont in het Centraal Museum te midden van het originele artwork (inkt, collage, etsen) uit de animatie, een unieke ervaring.

Dat alles dus dankzij deze video’s + beschrijving:

Clemens Kogler: Stuck in a groove/Phonovideo. “Original concept, beautifully executed, with so many clever musical references you’ll want to see this video again and again and again and again.”

Rogier van der Zwaag: Nobody beats the drums – Grindin’. “Yes these are hand painted wooden blocks and yes, it is a genuine stop-motion video. The director must be crazy, but what a result.”

Chic & Artistic: Dan Black – Symphonies. “A pastiche of all those familiar movie titlesequences, a great hommage to the best motion graphic designs of cinema.”

Hopelijk houdt het HAFF het Shareware-onderdeel. Ik ben alvast op zoek naar video’s die ik volgend jaar in kan sturen!

Dublin: presentatie over een rol papier

Op de Television Studies Conference afgelopen mei viel mijn presentatie over de prachtige ‘Zeg maar Jacco’ titelrol van Ton Holst in de smaak. Daarom mocht ik hetzelfde verhaal op de FIAT/IFTA world conference nog eens overdoen. Deze keer in Dublin op kosten van de organisatie.

Mijn voorbereiding was gehaast, zo had ik me niet gerealiseerd dat de stekker van mijn laptop niet zou passen in de Dublinse stopcontacten. Tijdens de laatste accustreepjes en waarschuwingspiepjes kon ik nog net wat wijzigingen opslaan op een stickie. Gelukkig passen usb-stickies altijd op usb-poorten, ook in Dublin.

Het contrast met de andere sprekers was groot. Ik was daar immers als onderzoeker en niet als archiefdeskundige of informatiespecialist. Maar ook voor mijn werk als conservator van de collectie internetvideo bij Beeld en Geluid was het dus erg leerzaam en inspirerend om meer te weten te komen over metadatamodellen, storagediagrammen en actuele stand van zaken op het gebied van digitale content. Maar het draaide in Dublin dus ook een half uurtje om een ouderwetse, analoge rol papier.